Wielu z nas sprzedawało lub kupował samochód. Czynność ta nie może się odbyć bez umowy. Praktyka życia codziennego jest taka, że jedna ze stron wykazuje się inicjatywą i prosi wujka Google’a o wzór tejże. Większość z nas traktuje ten element transakcji jako zło konieczne. Jakąś fanaberię legislatora. Taką uprzykrzającą się muchę krążącą wokół głowy.

Załatwiamy więc sprawę pobranym naprędce internetowym wzorem. Jeśli mamy szczęście, to taki wzór będzie zawierał minimum informacji wymaganych przez prawo do celów dowodowych. Nam to wystarcza, w końcu obchodzi nas nasze nowe cacko, a nie jakaś papierologia. Często jeszcze mniej nas interesuje treść umowy. Bardzo lekkomyślnie zgadzamy się na niedopowiedzenia, celowe przeoczenia, czy wręcz poświadczamy nieprawdę!

Wszystko jest dobrze, dopóki jest dobrze. Gorzej gdy wpakowaliśmy się na minę i próbujemy dochodzić naszych praw u sprzedawcy, a potem w sądzie. Nagle okazuje się, że te wszystkie uciążliwe drobiazgi, które pominęliśmy dla naszej chwilowej wygody, nagle zyskują na znaczeniu. Bardzo zyskują na znaczeniu.

W przypadku najmu sprawa jest jeszcze poważniejsza. Chodzi o majątek dużej wartości. Chodzi o jego kontrolę. Chodzi o zabezpieczenie Twoich należności. Chodzi o konsekwencje finansowe i prawne. Chodzi o Twoje ryzyko finansowe. Chodzi o Twoją przyszłość.

Możesz przy transakcji wynajmu postąpić podobnie jak zwykle robimy kupując samochód. Wierz mi bardzo wielu ludzi tak robi, widziałem takie “umowy”, że włos się jeży na głowie. Uwierz mi jednak na słowo. Nie chcesz powtarzać tych błędów. Ich kosztowne konsekwencje wielokrotnie przewyższają cenę tej publikacji.